Οι πολιτισμοί και οι πολιτισμοί ακμάζουν, ξεθωριάζουν και μετά εξαφανίζονται. Ο πολιτισμός των Μάγια ήταν ένα τέλειο παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Θα μπορούσε να είναι ότι η Ατλαντίδα είχε επίσης κάπως την ίδια μοίρα; Απογοητευτική σκέψη όμως. Η Αρχαία Ιστορία είναι γεμάτη με ιστορίες χαμένων πολιτισμών ή θησαυρών πέρα από κάθε φαντασία. Όλοι έχουν μαγέψει και αιχμαλωτίσει την ανθρωπότητα από την αρχή της καταγεγραμμένης ιστορίας. Οι φαντασίες της θρυλικής πόλης του Ελ Ντοράντο, της Κιβωτού του Βολικού και της Χαμένης Ηπείρου της Ατλαντίδας έχουν στείλει πολλούς εξερευνητές και αρχαιολόγους σε αναζητήσεις για φήμη και δόξα για να αποτύχουν. Πολλοί χάθηκαν στην προσπάθειά τους να εκπληρώσουν το πεπρωμένο του ανθρώπου να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τους θρύλους. Χαμένα αντικείμενα από καιρό, ξεχασμένες πόλεις ή κρυμμένοι θησαυροί που έχουν αδρανήσει περιμένοντας να ανακαλυφθούν, όλα έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Ωστόσο, τόσα πολλά παραμένουν ανεξερεύνητα. Μπορεί να συμβεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι ακόμη έτοιμος να αποκαλύψει αυτούς τους πιο άπιαστους θησαυρούς σε όλη την αρχαιότητα. Η ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα όσα έγραψε ο Πλάτων πριν από περισσότερα από 2500 χρόνια. Στη γραφή του Πλάτωνα ήταν ο πρώτος που έγραψε για την ανθρώπινη φύση και για το τι κάνει τελικά ο μεγάλος πλούτος και η δύναμη στο ανθρώπινο πνεύμα. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση η μεγάλη δύναμη και ο μεγάλος πλούτος τελικά διαφθείρουν το άτομο ή το έθνος που ασκεί αυτή την εξουσία και ελέγχει αυτόν τον μεγάλο πλούτο. Ο άνθρωπος μέχρι σήμερα είναι τόσο συχνά διεφθαρμένος από την εξουσία και τον πλούτο.
Ήταν όμως ο Πλάτωνας μέσα από ένα από τα τελευταία του γραπτά που αφύπνισε για πρώτη φορά τον κόσμο στον θρύλο ενός χαμένου πολιτισμού πολύ πέρα από τους Στύλους του Ηρακλή που είναι κοινώς γνωστοί σήμερα ως τα στενά του Γιβραλτάρ. Ένας μοιραίος πολιτισμός που υπέκυψε στον δικό του πόθο για περισσότερη δύναμη, έλεγχο και πλούτο. Μια ερώτηση για εμάς συνεχίζει να εμφανίζεται τώρα. Θα μοιραστούμε τώρα την ίδια μοίρα; Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς.
Η ιστορία μας λέει ότι ήταν εκατοντάδες χρόνια πριν ο Πλάτων, ο πρόγονός του, ο Σόλων τον 6ο αιώνα π.Χ. ακούσει αφηγήσεις για αυτό το μυθικό νησί της Ατλαντίδας από αρχαίους Αιγύπτιους ιερείς. Αν και καμία γραπτή αναφορά δεν κατάφερε να επιβιώσει, ο Σόλων πέρασε κατά μήκος της ιστορίας της Ατλαντίδας και για αιώνες η ιστορία επέζησε μόνο για να γραφτεί από τον Πλάτωνα τρεις εκατοντάδες χρόνια αργότερα. Η Ατλαντίδα, αυτό το Άγιο Δισκοπότηρο της αρχαιότητας για τον σύγχρονο αρχαιολόγο θα μπορούσε να είναι το επόμενο εύρημα, όπως η χαμένη από καιρό πόλη της Τροίας του θρύλου της αρχαίας Ελλάδας. Θα μπορούσαν τα απομεινάρια αυτής της γης που ξέχασαν να βρίσκονται κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας κάπου στη μέση του Ατλαντικού; Πολλοί προσπάθησαν να εντοπίσουν οποιοδήποτε απτό τεχνούργημα ότι ένας τέτοιος μύθος ήταν πραγματικά πραγματικός για να αποτύχει.
Ωστόσο, μόλις πρόσφατα βρέθηκε μια ανακάλυψη αρχαίων νομισμάτων στα ανοικτά των ακτών της Κρήτης σε ένα βυθισμένο πλοίο γνωστό ότι ταξίδευε στα νερά της Αρχαίας Ελλάδας γύρω στο 600 π.Χ. Αυτό το εύρημα πυροδότησε μια νέα αφύπνιση για την αναζήτηση της Ατλαντίδας. Αυτά τα νομίσματα που ανακαλύφθηκαν στο δάπεδο της Μεσογείου ήταν κατασκευασμένα από το μεταλλικό οριχάλαο, ένα κράμα που μοιάζει με μπρούτζο που γνωρίζουμε ότι υπήρχε κατά το πρώτο στάδιο της Εποχής του Χαλκού. Διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν αυτόχθονες στο τμήμα της Μεσογείου ούτε σε οποιοδήποτε σημείο κοντά στο σημείο που βρέθηκαν. Ένας πρώτος σύνδεσμος που θα μπορούσε να κρατήσει την απάντηση σε έναν πολιτισμό που από καιρό θεωρούνταν απλώς ένας μύθος. Αυτό το εύρημα τράβηξε το ενδιαφέρον πολλών μελετητών και ιστορικών που τώρα υποθέτουν ότι αυτά τα νομίσματα προέρχονταν από κάπου διαφορετικό από εκείνο που βρέθηκαν. Τα νομίσματα της Εποχής του Χαλκού είναι η πρώτη απτή απόδειξη ότι μια πολιτισμένη κοινωνία υπήρχε νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε. Συνεχίζουν να έρχονται περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Θα μπορούσαν να έχουν έρθει από την Ατλαντίδα; Αν όχι από πού προήλθαν;
Στο τέλος της Εποχής των Παγετώνων ο κόσμος άλλαζε ραγδαία. Ο άνθρωπος είχε επιζήσει και έμπαινε στην Εποχή του Χαλκού. Μια εποχή ανακαλύψεων και πολιτισμένων κοινωνιών κατοικούσαν στις γωνιές του γνωστού κόσμου. Οι ηπειρωτικές μετατοπίσεις διέλυσαν τεράστιες χερσαίες μάζες. Μήπως κατά τη διάρκεια αυτής της μετατόπισης μέρος της ηπείρου της Αφρικής διαλύθηκε και παρέμεινε στη μέση του Ατλαντικού όταν χωρίστηκαν τόσο η Νότια Αμερική όσο και η Αφρική; Μια χερσαία μάζα τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τη σημερινή Μαδαγασκάρη θα μπορούσε να ήταν το μόνο που είχε απομείνει όταν τελείωσε η μεγάλη αλλαγή. Ένας πολιτισμός αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Με τους άφθονους πόρους τους αυτή η απομόνωση μετατράπηκε σε ευλογία και μετά σε κατάρα. Η εξέλιξη της κοινωνίας της Ατλάντης λέει πολλά για όλες τις κοινωνίες που ακολούθησαν.
Αυτή η απομόνωση αποδείχθηκε στην αρχή μια μεγάλη ευλογία γιατί μπόρεσαν να προωθήσουν την κοινωνία τους χωρίς τα όρια άλλων αντιμαχόμενων εθνών να καταστρέφουν την πρόοδο των κοινωνιών. Αυτό που συμβαίνει σε όλους τους πολέμους είναι μια ολοκληρωτική διαταραχή της εξέλιξης της κοινωνίας τόσο για τους νικητές όσο και για τους νικημένους. Τα επιτεύγματα της Ατλαντίδας ήταν τα πιο βαθιά για τον υπόλοιπο αρχαίο κόσμο που δεν είχε ακόμη προλάβει τις προόδους που έγιναν. Τα τελευταία 2000 χρόνια κανείς δεν σκέφτηκε πολύ την Ατλαντίδα. Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν απλώς ένας θρύλος, ένας μύθος ή μια ιστορία που διασκεύασε ένας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Μόλις ο Ignatius Donnelly στα γραπτά του υπέθεσε ότι η Ατλαντίδα ήταν η πηγή των περισσότερων από τα σημαντικά επιτεύγματα του γνωστού αρχαίου κόσμου, όπως η μεταλλουργία, η γεωργία, η θρησκεία και η γλώσσα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η ιδέα της Ατλαντίδας ήταν μια πραγματικά χαμένη γη που ο χρόνος είχε ξεχάσει.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Μάγια είχαν τον ίδιο βαθμό ικανοτήτων και τεχνολογίας με τους Αιγύπτιους και τους Βαβυλώνιους. Πάντα εμφανίζονταν ερωτήματα σχετικά με το πώς τότε αυτοί οι αρχαίοι πολιτισμοί έγιναν τόσο παρόμοιοι; Το βιβλίο του λαού, Popol Vuh, το ιερό βιβλίο του λαού των Μάγια που συντάχθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα είναι η ιστορική αφήγηση του Βασιλείου Post K’iche που βρίσκεται στη σημερινή Γουατεμάλα. Αυτό το βιβλίο ανέφερε ότι κάποτε υπήρχε μια αυτοκρατορία που υπήρχε μόνο για να υποστεί μια καταιγιστική καταστροφή και εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος. Είναι πολύ πιθανό ότι οι επιζώντες κατάφεραν να φτάσουν στη Νότια Αμερική και την Αφρική.
Παρά τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι επιστήμονες ότι η Ατλαντίδα είναι καθαρή μυθοπλασία, πολλοί άλλοι επιστήμονες και αρχαιολόγοι συμφωνούν και οι δύο ότι πρέπει να υπάρχει κάποια αλήθεια πίσω από τους μύθους και έχουν κάνει εικασίες για το πού θα βρεθεί η Ατλαντίδα. Στα γραπτά του Πλάτωνα, ωστόσο, είναι ξεκάθαρος για το πού βρίσκεται η Ατλαντίδα του: «Για τον ωκεανό υπήρχε εκείνη την εποχή πλεύσιμη· γιατί μπροστά στο στόμα που εσείς οι Έλληνες αποκαλείτε, όπως λέτε, «στύλοι του Ηρακλή, υπήρχε ένα νησί που ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη». Με άλλα λόγια, βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό πέρα από το στενό του Γιβραλτάρ. Ωστόσο, δεν έχει βρεθεί ποτέ στον Ατλαντικό, ή οπουδήποτε αλλού.
Ωστόσο, δεν έχει βρεθεί ποτέ ίχνος της Ατλαντίδας. Πολλοί υποπτεύονται ότι τα τεράστια ανεξερεύνητα βάθη των ωκεανών θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να κρύβουν τεράστιες ποσότητες αντικειμένων, θησαυρών και ενδείξεων που θα οδηγούσαν στην ανακάλυψη των αιώνων. Μέχρι σήμερα παραμένει πολύ μυστήριο στον πυθμένα των ωκεανών του κόσμου. Είναι κατανοητό ότι οι ωκεανογράφοι, τα υποβρύχια και οι ανιχνευτές βαθέων υδάτων του κόσμου εξακολουθούν να χάνουν με κάποιο τρόπο τον εντοπισμό των ιχνών που θα έλυσαν τελικά το μυστήριο της Ατλαντίδας. Αν η καταστροφή ήταν τόσο έντονη αυτής της γης που ο χρόνος ξέχασε τα εναπομείναντα απομεινάρια μπορεί απλώς να αποδειχθούν ότι δεν ταιριάζουν με τη σημερινή τεχνολογία. Και πάλι ίσως δεν είναι γραφτό να το βρούμε καθόλου.
Η Ατλαντίδα συνεχίζει να αιχμαλωτίζει τη φαντασία των ανθρώπων γιατί προσφέρει την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα αποκαλυφθούν χαμένα ιδανικά ή κάποιες αναξιοποίητες ανθρώπινες δυνατότητες. Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ τι πραγματικά συνέβη σε αυτόν τον πολιτισμό, αλλά ένα πράγμα που η ιστορία έχει αποδείξει ξανά και ξανά είναι ότι όταν οι άνθρωποι υποκύπτουν στους πειρασμούς όπου η εξουσία και ο πλούτος αναλαμβάνουν τον πρόεδρο της καλοσύνης και της συμπόνιας, σύντομα ακολουθούν εκείνοι που κάνουν την καταστροφή. Η ιστορία της ανθρωπότητας όταν το κακό των ανθρώπινων όντων ξεπερνάει τα μέτρα κάτι ή κάποιος θα οδηγήσει τελικά αυτούς τους πολιτισμούς στην καταστροφή. Τέτοια καταστροφή συνέβη για πρώτη φορά με τον Μεγάλο Κατακλυσμό.
Το να αγνοούμε την πραγματική Ατλαντίδα σημαίνει να αγνοούμε τα μαθήματα που μας διδάσκει η ιστορία της ανθρωπότητας. Η ανεξερεύνητη χώρα των ανθρώπινων ιδανικών, όπου πολλοί άλλοι Πολιτισμοί ακολούθησαν μόνο για να ξεθωριάσουν και μετά να εξαφανιστούν θα επαναληφθεί γιατί πάντα αποτυγχάναμε να μάθουμε εκείνα τα μαθήματα που πρέπει να μας διδάξει η ιστορία. Η ιστορία της ανθρωπότητας αναμφίβολα θα επαναληφθεί γιατί τελικά είμαστε μόνο άνθρωποι. Θα βρούμε ποτέ όλα εκείνα τα χαμένα αντικείμενα της αρχαιότητας; Εκεί πάλι απλώς ίσως δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε ποτέ.
